დედამიწის
გაქცევა
ნაწილი
პირველი
მომავლის
კონტურები
ტექნები იყვნენ მეცნიერები, ინჟინრები და
მწერალთა ზოგიერთი კატეგორია და ისინი მოსახლეობის უმნიშვნელო
ნაწილს შეადგენდნენ. ხშირად მიფიქრია ამ დასახელების
წარმოშობაზე, ნეტავ, თქვენებური „ტექნიკოსისაგან“ ხომ არ
მომდინარეობს? ეს არ იყო ჩაკეტილი და მემკვიდრეობითი კასტა.
თექვსმეტი წლის ასაკში, ყველა ბავშვი მისი მიდრეკილებებისა და
უნარ-ჩვევების მიხედვით იღებდა ტექნის ან ტრილის წოდებას.
ტრილს, რომელსაც მომავლში აღმოაჩნდებოდა მეცნიერებისადმი
უნარ-ჩვევები, შეეძლო ეშუამდგომლა ტექნების კატეგორიაში
თავისი გადაყვანის შესახებ. მაგრამ ეს იაშვიათად თუ ხდებოდა.
ჩვენს ცივილიზაციას საფუძვლად ედო შეხედულება მეცნიერების,
როგორც მძლავრი, კეთილისმყოფელი და... ძალიან საშიში იარაღის
შესახებ. უმეცრებაში ყოფნა სჯობს ნახევრად განათლებულ
დილეტანტობას, მეცნიერების საიდუმლოებათა განდობა საეჭვო
ზნეობის ადამიანთათვის ყოვლად დაუშვებელია. ტექნად განწესებულ
ყოველ ყმაწვილს მეუფეთა საბჭოს წინაშე საზეიმოდ უნდა დაედო
ფიცი, რომ იგი არასდროს არავის არ გაუმხელდა არანაირ
სამეცნიერო ცოდნას, გარდა იმისა რომლის გავრცელებაც
ნებადართული იყო. სამაგიეროდ ტექნების კლასის წიაღში არანაირი
შეზღუდვა არ არსებობდა, ყველას შეეძლო თავისუფლად განესაჯა
სხვა ტექნთან ნებისმიერი პრობლემა თუნდაც მათ სხვადასხვა
დარგში ემოღვაწევათ. ამ კანონის უმცირესი დარღვევის გამოც კი
ტექნს საშინელი სასჯელი ემუქრებოდა - პლუტონზე გადასახლება,
იქიდან დაბრუნების ყოველგვარი შანსის გარეშე.
რაც შეეხება ტრილებს, ისინი იყვნენ მექანიკოსები, რომლებიც
სხვათა შორის საკმაოდ ხშირად ხდებოდნენ ტექნები, მკვებავნი
(ეს კატეგორია მოიცავს თქვენეულ ხაბაზებს, ბაყლებს, ყასბებს
და ა. აშ.), მსახიობები, მხატვრები, მწერლები. ამ ორ კლასს
შორის არ იყო არც მეტოქეობა არც შუღლი, რამეთუ ტექნის წოდება
ჩვეულებრივ დროს არანაირ უპირატესობას არ იძლეოდა. ხშირად
ისეც ხდებოდა, რომ ერთსა და იმავე ოჯახში იყო ტრილებიც და
ტექნებიც, ხაბაზის ძე შეიძლებოდა გამხდარიყო ცის მეუფე, ხოლო
მისი ვაჟი კი კვლავ ხაბაზი გამოსულიყო. ამ მხრივ, ყოველ
ბავშვს დაბადებიდანვე ნამდვილად ერთნაირი უფლებები ჰქონდა და
ჩვენი საზოგადოება ჭეშმარიტად დემოკრატიული იყო.
ტრილებს ჰყავდათ თავის მთავრობა. ტრილს და ტექნს შორის დავას
იხილავდა დიდი საბჭო, რომელიც მთავრობისა და მეუფეთა საბჭოს
წევრებისაგან დგებოდა. თუ საქმე ჩიხში შევიდოდა, დიდი საბჭო
მიმართავდა მესამე, ყველაზე მცირერიცხოვან სოციალურ ჯგუფს -
უზენაეს სასამართლოს, რომელშიც მხოლოდ 250 წევრი შედიოდა.
სქესობრივ საკითხებში ჩვენ გაცილებით უფრო შემწყნარებლები
ვიყავით და ჩვენი ჩვეულება არ კრძალავდა მრავალცოლიანობას.
რამდენიმე სარწმუნოება იყო შემორჩენილი, ერთ მათგანი ძალიან
ჰგავს ქრისტიანობას და, შესაძლოა, მისგანაც მომდინარეობდეს.
მაგრამ ჩემს თანამოქალაქეთა უმრავლესობა ათეისტი იყო. უკვე
დიდი ხანი იყო, რაც შობადობას ვაკონტროლებდით და ამისათვის არ
ვიყენებდით იძულებით ღონისძიებებს. ტრილთა მთავრობა და
მეუფეთა საბჭო აღზრდისა და დარწმუნების ხერხებით მოქმედებდა
და ჩვეულებრივ დროს არასდროს იყენებდა ძალას. თქვენ,
ფანატიზმისა და შეუწყნარებლობის საუკუნის შვილებს, ალბათ
გაგაკვირვებთ ის, რომ ყველაზე დიდ ნაკლად, ტექნებშიც და
ტრილებშიც, ითვლებოდა პრეტენზია შეუმცდარობაზე, ჭეშმარიტების,
აბსოლუტური ჭეშმარიტების ერთპიროვნულ ფლობაზე.
ახლა კი გადავდივარ დიადი მწუხრის
ამბავზე.
გაგრძელება
იქნება