დედამიწის
გაქცევა
ნაწილი
პირველი
დროის
ოკეანეში
გადარჩენილი
ათ საათზე დავიძინე. მიუხედავად თავსხმისა, მაინც ცხელოდა.
ოცდასამი საათი და ოცდაათი წუთი იყო, როცა მეხის საშინელმა
გავარდნამ გამაღვიძა. ელვა ქარის მიერ აწეწილ, სწრაფად
მიმცურავ შავ ღრუბლებს აციაგებდა. პოლის სახლი ზეგანის თავზე
იდგა და ზემოდან კარგად დავინახე, სამჯერ როგორ დაეცა მეხი
საბჯენებს ზედ ელექტროსადგურის შესასვლელის წინ. შეშფოთებულმა
გადავწყვიტე სადგურზე დარეკვა - მინდოდა გამეგო, ყველაფერი
წესრიგში თუ იყო, მაგრამ გავიფიქრე - საზრუნავი პოლს უჩემოდაც
საკმარისად ექნებოდა.
უცებ ციდან, ზედ ელექტროსადგურის თავზე, იისფერმა სოლმა
დაშვება დაიწყო. ეს ელვა აღარ იყო, ათასჯერად გადიდებულ,
გაუხშოებული აირით სავსე მილაკში ხანგრძლივ ელექტრულ
განმუხტვას ჰგავდა. იმავდროულად სადგურიდან ცისკენ, პირდაპირ
შავი ღრუბლებისაკენ, რომლებზეც მნათი ფოსფოროვანი ლაქები
დარბოდნენ ფანტასტიკური ცეცხლოვანი სვეტი აიწვადა. ეს ათიოდე
წამი თუ გაგრძედა. მონუსხულივით შევცქეროდი. როგორც კი
იისფერი სოლი და ცეცხლოვანი სვეტი შეერთდა, ყველა სინათლე
ჩაქრა და ზეგანი მკვდარ თეთრ შუქში ჩაიძირა. ყველაფერი
დამთავრდა. წყვდიადი ჩამოწვა. მას მხოლოდ ჩვეულებრი ელვა
კვეთდა დროდადრო. კოკისპირულმა წვიმამ დასცხო და ყველანაირი
ხმაური ჩაახშო. ასე გაშტერებული ვიდექი ბარე თხუთმეტი წუთი.
ქვემოდან მომავალმა ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა. პოლის
კაბინეტში შევვარდი და ყურმილს დავწვდი. ელექტროსადგურიდან
რეკავდნენ. მაშინათვე ვიცანი ახალგაზრდა ინჟინერ-სტაჟიორის
ხმა. პოლს „რაღაც დაემართა“ და მთხოვდნენ, რომ დაუყოვნებლივ
ელექტროსაგურში მივსულიყავი, გზად კი ექიმ პრიუკერისათვის
გამევლო, რომელთან დაკავშირებაც ვერ მოხერხდა ჩვეულებრივი
სატელეფონო ხაზის მწყობრიდან გამოსვლის გამო - პოლის სახლი
ელექტროსადგურთან საგანგებო კაბელით იყო დაკავშირებული.
სასწრაფოდ ჩავიცვი, ლაბადა მოვისხი. რამდენიმე წამი დამეკარგა
გარაჟის გასაღების ძებნაში, სადაც ჩემი მოტოციკლი იდგა.
მოტოციკლი ამძრავის პირველსავე ამოკვრაზე დაიქოქა და უკუნ
სიბნელეში გავწიე, რომელსაც იშვიათი ელვაღა არღვევდა.
ექიმი გავაღვიძე და ათიოდე წუთის შემდეგ მისი მანქანით უკვე
ადგილზე ვიყავით.
მთელს ჰიდროელექტროსადგურს მხოლოდ
აკუმულატორებთან მიერთებული საავარიო ნათურები აშუქებდა.
იქაურობა აშლილ ჭიანჭველების ბუდეს ჰგავდა. ახალგაზრდა
სტაჟიორი პირდაპირ სამედიცინო პუნქტისაკენ წაგვიძღვა.
გაფითრებული და უსიცოცხლო პოლი - იმის თქმა დამავიწყდა, რომ
იგი ძალიან მაღალი, ორი მეტრი და ოთხი სანტიმეტრის სიმაღლის
იყო! - მისთვის ძალიან მოკლე ნაალზე იწვა.
- ალბათ ელდის ბრალია, - იმედით თქვა სტაჟიორმა. -
გენერატორის გვერდით იდგა იმ უცნაურის მეხის დაცემისას.
მომიტევეთ, უნდა გავიქცე. მთელი სადგური წყობიდანაა გამოსული.
არ ვიცი, რა ვქნა - არც დირექტორია, არც ინჟინრები არიან,
არავინაა! ვერც ვერავის ვურეკავ, ტელეფონი არ მუშაობს...
ექიმი პრიუნერი უკვე დახრილიყო ჩემი მეგობრის თავზე. ხუთიოდე
წუთის მერე მან დაჯერებით განაცხადა:
- მგონი, უბრალოდ გულყრაა. თუმცა მაინც საჭიროა საავადმყოფოში
მისი საწრაფოდ გადაყვანა. უეჭველად ელდაა, მაგრამ მაჯა აქვს
სუსტი და ვშიშობ, რომ...
ფეხზე წამოვიჭერი, ორ მუშას მოვუხმე
და პოლი საბარგო მანქანაში გადავიყვანეთ, სადაც მისთვის
სახელდახელო საკაცე მოვაწყვეთ. პრიუნერი მათ გაჰყვა და
შემპირდა, რომ საქმის კურსში ვეყოლებოდი.
უკვე სადგურიდან წამოსვლას ვაპირებდი, როცა კვლავ გამოჩნდა
ინჟინერ-სტაჟიორი.
- ბატონო პერიზაკ, - მე მომმართა, - თქვენ ტროპიკებში ხართ
ნამყოფი; ოდესმე რამე მსგავსი გინახავთ? ამბობენ, იქ
გაცილებით უფრო ძლიერი ჭექა-ქუხილი იცისო.
- არა, ასეთი რამ არასდრო მინახავს! არც კი გამიგია მსგავსი
რამის არსებობის შესახებ. ჩემი ფანჯრიდან დავინახე, როგორ
ეშვებოდა ცეცხლოვანი სვეტი სადგურზე და ეს იყო ყველაზე უფრო
გამაოგნებელი სანახაობა, რაც კი ოდესმე მინახავს! რა
გარემოებებში შეემთხვა უბედურება ბატონ დიუპონს?
- ამას მაშინ გავიგებთ, როცა მექანიკოსი, ერთადერთი მოწმე,
შესძლებს ლაპარაკს.
- მასაც შეეხო?
- არა, შიშისაგან შეიშალა. რაღაც სისულეებს როშავს.
- რას ჰყვება?
- მიბრძანდით, თავად გამოჰკითხეთ...
სამედიცინო პუნქტში დავბრუნდით. იქ ნაალზე ორმოციოდე წლის
კაცი იჯდა, თვალები გადმოკარკლული ჰქონდა და აქეთ-იქით
აცეცებდა. ინჟინერმა მას მიმართა:
- მალტო, გეთაყვა, მოუყევით ამ ბატონს, ყველაფერი რაც ნახეთ.
იგი ბატონი დიუპონის მეგობარია.
