დედამიწის
გაქცევა
ნაწილი
პირველი
მომავლის
კონტურები
მაშ ასე, ჩვენ ბრამუგის ძველ პროექტს
დავუბრუნდით. 4153 წელს კოსმომაგნიტურმა ხომალდმა მზის
სიტემაში, ჰადესის, ჩვენი სიტემის უკანასკნელი პლანეტის,
ორბიტის მიღმა დაიწყო აჩქარება, სინათლის სიჩქარის ნახევარს
მიაღწია და გაემართა უახლოესი ვარსკვლავისაკენ.
აჩქარებისა და დამუხრუჭებისათვის საჭირო დროის
გათვალისწინებით, ხომალდი თორმეტ წელში უნდა დაბრუნებულიყო.
მაგრამ იგის დაბრუნდა ხუთ წელზე ნაკლებ დროში, 4158 წელს. და
მაშინ გავიგეთ ჩვენი მარცხის მიზეზი. ყოველ ვარსკვლავს გარს
არტყია კოსმომაგნიტური ველი, რომელიც ვრცელდება მეზობელი
ვარსკვლავის ასეთსავე ველამდე. ორი ველის შეხების ადგილას
თავისებური პოტენციალთა წინაღობა წარმოიქმნება, რომელიც არ
ახდენს გავლენას სხვადასხვა გამოსხივებაზე, მაგრამ რომლის
გადალახვაც შეუძლებელია მატერიალური სხეულებისათვის თუ მათი
მასა არ აღემატება გარკვეულ კრიტიკულ მასას. ჩვენმა
ვარსკვლავთმფრენმა ნელ-ნელა დაიწყო სიჩქარის დაკარგვა, შემდეგ
შეჩერდა და წინსვლის ყოველგვარი ძალისხმევა ამაო აღმოჩნდა.
მაგრამ აშკარა იყო, რომ შესაძლებელი იყო ამ წინაღობის
გადალახვა. დრუმების ვარსკვლავთმფრენებმა ხომ შესძლეს! მაგრამ
ვერც ამ ხერხის აღმოჩენა შევძელით დიად მწუხრამდე.
გამოთვლებმა აჩვენეს, რომ ამ წინაღობის გადასალახად
ვარსკვლავთმფრენს დაახლოებით ისეთივე მასა უნდა ჰქონდეს რაც
მთვარეს! ან ვარსკვლავთმფრენის სიჩქარე სინათლის სიჩქარის
ახლოს უნდა იყოს.
მაგრამ სანამ არ აღმოვაჩენდით დრუმების ხერხს ან რომელიმე
სხვას, ვერ მოვწყდებოდით ჩვენს კოსმოსურ ციხეს.
ახლა რამოდენიმე სიტყვით მინდა შევეხო ჩვენს ცხოვრებას,
რომელიც ესოდენ განსხვავდება თქვენისაგან.
გეოგრაფიული თვალსაზრისით დედამიწის ზედაპირი მთლიანობაში
დიდად არ შეცვლილა. კვლავინდებურად არსებობდა ორი დიდი
კონტინენტური მასივი - ევრაზია-აფრიკა და ამერიკები, მაგრამ
ამერიკები უფრო მეტად შეერწყნენ ერთმანეთს, მექსიკის ყურე
გაქრა და ხმელეთად იქცა. ჩვენს დროში ატლანტიკის შუაგულში
გაჩნდა ახალი დიდი კუნძული ჩრდილოეთიდან სამხრეთისაკენ ძლიერ
გაწელილი, რომელსაც მთელს გაყოლებაზე პატარა მთების ქედი
გასდევს. იგი, როგორც ჩანს, უეცრად გაჩნდა მეშვიდე
გამყინვარების ხანაში ატლანტიკის ოკეანეში დღევანდელი
წყალქვეშა ქედის ადგილას, იქ სადაც პატარა სიღრმეებია.
ჩვენს დროში დედამიწის მოსახლეობა ხუთ მილიარდს აღწევდა. იგი
ძირითადად 172 ვეებერთელა ქალაქში იყო თავმოყრილი, მათ შორის
უდიდესი - ჰური-ჰოლდე, რომელიც დაახლოებით დღევანდელი
კასაბლანკას ადგილას მდებარეობდა, 90 მილიონ მოსახლეს
ითვლიდა. ამიტომ ძალიან დიდი ფართობები თითქმის უკაცრიელი იყო
და იქ ლაღად მრავლდებოდნენ გარეული ცხოველები, რომლებიც
ადამიანის ხელით სიკვდილს, თქვენი ხელით სიკვდილს,
გადაურჩნენ. კვების პროდუქტებს ნაწილობრივ ოკეანეებიდან,
ნაწილობრივ ჩვენი ყანებიდან მოვიპოვებდით, მაგრამ უდიდეს
ნაწილს ხელოვნური ფოტოსინთეზით გამოვიმუშავებდით.
ჰური-ჰოლდეს შენობები ათას მეტრზე იყო აზიდული და მიწის ქვეშ
450 მეტრზე ჩადიოდა. მასში დაახლოებით 580 დონე იყო და ისინი
75-კილომეტრიან არათანაბარ წრედ იყო განლაგებული. შენობები
ერთმანეთს არ ებჯინებოდა, ისინი თავისუფლად იდგნენ სხვადასხვა
დონეზე გაშენებული მწვანე პარკების წიაღში. ქალაქის ჩრდილო
განაპირას, ზღვის პირას აღმართული იყო დიდი საბჭოს სასახლე,
სადაც იმართებოდა მეცნიერების მეუფეთა საბჭოსა და მთავრობის
სხდომები, მის ქვედა დონეებში კი განთავსებული იყო
უნივერსიტეტები. სასახლესა და ზღვას შორის გადაჭიმული იყო
ვრცელი პარკი, რომელშიც მდებარეობდა ხელოვნების მუზეუმი და
მრავალი სტადიონი.
ჩვენი საზოგადოების მოწყობა გაუგებრად, და ალბათ
წარმოუდგენლადაც კი, მოგეჩვენებათ. საქმე იმაშია რომ, მაშინ
დედამიწაზე თითქოსდა ორი ხალხი ცხოვრობდა: ტექნები და
ტრილები.
