დედამიწის
გაქცევა
ნაწილი
პირველი
მომავლის
კონტურები
კაცობრიობა, მხოლოდ ერთ დიდ
კუნძულზე, კიობუზე შემორჩა, რომელიც მალე ერთიანი სახელმწიფო
გახდა. შემდეგ ხალხი კვლავ დასახლდა დედამიწის სხვა
ადგილებზეც, მაგრამ ჩვენ მუდამ ვინარჩუნებდით ერთ, დიდ
ცივილიზაციას, უმნიშვნელო ცვლილებებით. თუმცაღა ცივილიზაციიის
ერთფეროვნება აფერხებდა განვითარებას, რაც იწვევდა სტაგნაციის
გრძელ პერიოდებს, ხანდახან უკუსვლასაც, რომელსაც ჩვენი
ისტორიკოსები მწუხრს უწოდებენ.
დაახლოებით 1840-იან წლებში კუნძულ კიობუს გაერთიანების
დღიდან დაიწყო ჩვენი პირველი დიდი აღმოჩენების პერიოდი. ჩვენ
ხელახლა გამოვიგონეთ პირველი მანქანა, შემდეგ ელექტროენერგია
და ბოლოს დაახლოებით 1920-იან წლებში ჩვენ ატომური ენერგიის
გამოყენებაც დავიწყეთ. (თარიღების დამთხვევას ჩვენი და თქვენი
ერებისა, მივყავარ იმ აზრამდე, რომ არსებობს კაცობრიობის
განვითარების ბუნებრივი რიტმი!). 20 წლის მერე ჩვენ უკვე აღარ
გვქონდა სამხედრო საიდუმლოებები, რომლებიც ასე უშლის ხელს
მეცნიერებას! პირველი ექსპედიაცია მთვარეზე გაფრინდა და
ჩვენდა გასაოცრად ადამიანის ნაკვალევი აღმოაჩინა. მაგრამ
გარწმუნებთ თქვენ იქ პირველები იყავით! ოდნავ მოგვიანებით,
1950-იან წლებში ჩვენ მარსზე გავფრინდით, სადაც აგრეთვე
ვნახეთ მტკიცებულებები თქვენი იქ ყოფნის შესახებ, ხოლო შემდეგ
1956 წელს ჩვენ მივაღწიეთ ვენერამდეც. თავიდან, მანამ სანამ
მე თვითონ არ გავაკეთე სენსაციური აღმოჩენა, გვეგონა, რომ
პირველები იქ ჩვენ მივედით. მაგრამ ამაზე მოგვიანებით.
როგორც იცით მთვარე უნაყოფოა, არ გააჩნია ატმოსფერო და
სიცოცხლე მასზე არასდროს არ ყოფილა. მარსზე არსებობდა გონიერი
არსებების რასა, მაგრამ მათი ცივილიზაციის ნაკვალევის
აღმოჩენა დიდ ხანს ვერ ხერხდებოდა, სანამ ჩვენმა არქეოლოგმა
კლობორმა არ იპოვა მიწისქვეშა ქალაქი. რაც შეეხება ვენერას,
ჩვენ ის ფორმალდეჰიდის ღრუბლით მოცული ვიპოვეთ, უსიცოცხლო და
სიცოცხლისათვის გამოუსადეგარი.
თუმცა ამას ჩვენ არ შევუწუხებივართ. ჩვენი მეცნიერება წინ
ვეება ნაბიჯებით მიიწევდა, და ძალიან მოკლე დროში შევძელით
ვენერის ატმოსფეროს სრული შეცვლა.
როცა ვენერა სიცოცხლისთვის ვარგისი გახდა, იგი სასწრაფოდ იქნა
ათვისებული. ხოლო მარსი ძირითადად გამოკვლევებისა და
წიაღისეულთა მოპოვება-გადამუშავების პლანეტად დარჩა. იგი იქცა
კოსმოდრომად სხვა, შორეულ პლანეტებზე გადასაფრენად. იქიდანვე
ვცდილობდით ვარსკვლავებამდე მიღწევას.
2245-დან 3295 წლამდე გრძელდებოდა პერიოდი, რომელსაც ჩვენ
„წყვდიადის ათასწლეულს” ვეძახით. დედამიწა უეცრად დაპყრობილი
და დამონებული იქნა. კოსმოსიდან მომხდურები თავს დაგვესხნენ
ჩვენთვის უცნობი იარაღით. რამდენიმე სისხლიანი კვირის შემდეგ,
მათ გაანადგურეს ყველანაირი წინააღმდეგობა და დაეპატრონენ
პლანეტას თითქმის მთელი ათასწლეულით. მათში არ იყო არაფერი
ადამიანური: ისინი გავდნენ რვა თათზე მდგარ კასრებს, რომელთაც
ზევიდან შვიდი საცეცი ჰქონდათ. დიდი ხნის მანძილზე ადამიანები
იტანჯებოდნენ და უსიტყვოდ ემორჩილებოდნენ მათ, მაგრამ
საიდუმლო მიწისქვეშა ლაბორატორიებში, თითო-ოროლა გადარჩენილი
მეცნიერი დღე და ღამე ეძებდა იარაღს, რომელიც თავისუფლებას
მოიტანდა. და საბოლოოდ მათ იპოვეს ის - ვირუსის კულტურა
მომაკვდინებელი დამპყრობლებისთვის და უსაფრთხო ადამიანისთვის.
მტერი ვერც კი მიხვდა, რომ მისი გამანადგურებელი ეპიდემია
ჩვენი ნახელავი იყო. საბოლოოდ, ისინი დანებდნენ და ერთ დილას
ყველა ვარსკვლავფრენმა დატოვა დედამიწა. მათ თან წაიყოლეს
გადარჩენილები, მათი რაოდენობის ერთი მეათასედი. გაფრენამდე
მათ გაანადგურეს ყველაფერი რისი აშენებაც მოასწრეს და
შეიძლებოდა ითქვას, რომ კაცობრიობამ ამაოდ დაკარგა
ათასწლეული, რომ არა ერთი ფასდაუდებელი რამ, რაც
უცხოპლანეტელებმა დატოვეს თავის შემდეგ: კოსმომაგნეტიზმის
ცნება. რომელიც ჩვენი ძლევამოსილების საფუძველი
გახდა. ამის შესახებ
მოგვიანებით მოგახსენებთ.
დრუმების (გავოცდი როცა გავიგე, რომ თქვენ ინგლისურ ენაზე ეს
სიტყვა „დოლს” ნიშნავს, რომელიც საკმაოდ ზუსტად გადმოცემს ამ
უცხოპლანეტელების გარეგნობას) გაფრენის შემდგომი ხანა იყო
აღდგენის პერიოდი. ადამიანთა უმეტესობა გაუნათლებელი იყო.
მეცნიერები თითქმის არ დარჩნენ, ენერგიის წყარო - კიდევ უფრო
ნაკლები. თუმცაღა ჩვენი ცივილიზაცია ვენერელი კოლონისტების
დახმარებით, რომლებსაც დრუმებმა ყურადღება არ მიაქციეს, კვლავ
წინ გაიჭრა. და 4102 წელს გავაკეთეთ ჩვენს აღმოჩენებს შორის
უდიდესი - აღმოვაჩინეთ ზესივრცე. მიგვაჩნდა, რომ ახლა
ჩვენთვის მთელი სამყარო ხელის გაწვდენაზე
იყო!
