დედამიწის
გაქცევა
ნაწილი
პირველი
დროის
ოკეანეში
გადარჩენილი
მექანიკოსმა ამღვრეული თვალებით შემომხედა.
- გასაგებია! თქვენ გინდათ, რომ მოწმის თანდასწრებით
ვილაპარაკო და მერე საგიჟეთში გამომკეტოთ, მაგრამ სულ ერთია,
ვფიცავ, სიამრთლეა! ჩემი თვალით ვნახე, საკუთარი თვალით!..
იგი თითქმის ყვიროდა.
- კმარა, დაწყნარდით! არავინ არსად გამოკეტვას არ გიპირებთ.
თქვენი ჩვენება მოხსენებისათვის გვჭირდება. გარდა ამისა, ის
შეიძლება სასარგებლო აღმოჩნდეს ბატონი დიუპონისათვის - ექიმს
გაუადვილდება მისი განკურნება.
მექანიკოსმა ორჭოფობა დაიწყო.
- ჰო, თუ ექიმისთვის... ეჰ, მიმიფურთხებია ყველაფრისთვის!
დამიჯერებთ თუ არა, თქვენი საქმეა. მითუმეტეს, რომ მე
თვითონაც არ ვიცი, ეგებ მართლაც გავგიჟდი?
ღრმად ამოისუნთქა.
- მაშ ასე. ბატონმა დიუპონმა მთხოვა, რომ მასთან ერთად
შემემმოწმებინა მეათე გენერატორი. მისგან ერთ მეტრში ვიდექი,
ხელმარცხნივ. უცებ მოვეჩვენა, რომ ჰაერი ელექტროობით გაჯერდა.
მთაში ხართ ნამყოფი? მაშინ გეცოდინებათ - როცა ალპენშტოკები
სიმებივით იწყებენ ჟღერას. ამ დროს ბატონმა დიუპონმა
დამიყვირა: „მალტო, თავს უშველე!“. სამანქანო დარბაზის შორეულ
კუთხეს მივაშურე, კარი დაკეტილი დამხვდა და მოვტრიალდი.
ბატონი დიუპონი ისევ გენერატორის გვერდით იდგა და მთელს მის
სხეულზე ლურჯი ნაპერწკლები დარბოდა. მე მას გავძახე; „ჩქარა,
აქეთ!“. ამ დროს დარბაზში მთელი ჰაერი იისფრად განათდა. აი,
როგორც ნეონის მილაკში, მაგრამ შუქი იყო იისფერი... ნათება
ჩემგან სადღაც ერთ მეტრში წყდებოდა!
- და დიუპონი? - შევეკითხე.
- ჩემსკენ გამოიქცა და უცებ გაშეშდა. სადღაც ზემოთ იყურებოდა
და სრულიად დაბნეული, გაოგნებული გამომტყველება ჰქონდა.
მანათობელი სვეტის შიგ შუაგულში იდგა, მაგრამ ისე ჩანდა,
თითქოს ეს მას არ აშფოთებდა. და ამ დროს...
მექანიკოსი გაჩუმდა, ცოტა ხანი იყოყმანა და ბოლო, ამოთქვა,
თითქოს წყალში გადაეშვაო.
- ამ დროს დავინახე ლანდივით რაღაცა! იგი ჰაერში მიცურავდა
პირდაპირ მისკენ და თითქმის იმავე სიმაღლისა იყო, რაც ბატონი
დიუპონი. ალბათ თვითონაც დაინახა, რადგანაც ხელები გაიშვირა,
გეგონება ლანდის უკუგდება უნდაო და იყვირა: „არა! არა!“.
ლანდის შეხებისთანავე დაეცა. სულ ესაა.
- მერე?
- მერე არ ვიცი, რა მოხდა. შიშისაგან გული წამივიდა.
მალტო სამედიცინო პუნქტში დავტოვეთ. გარეთ გამოვედით.
ინჟინერმა მკითხა:
- რას ფიქრობთ?
- ვგონებ, მართალი უნდა იყოთ: თქვენი მექანიკოსი შიშისაგან
უბრალოდ ჭკუიდან გადავიდა. არ მჯერა მოლანდებების. თუ დიუპონი
მომჯობინდა, თავად მოგვიყვება, რაც მოხდა.
უკვე დილის ხუთი საათი იყო, ამიტომ შინ დაბრუნების ნაცვლად
ექიმს გავუარე, ჩემი მოტოციკლი ავიღე და საავადმყოფოში
წავედი. პოლი უკეთ იყო, მაგრამ ეძინა. გათენებამდე ექიმთან
ერთად ვიყავი, რომელსაც მოვუყევი მალტოს ფანტასტიკური
მონათხრობი.
- მე მას კარგად ვიცნობ. - აღნიშნა პრიუნერმა. - მამამისი ორი
წლის წინ მოკვდა თეთრი ცხელებისაგან, მაგრამ რამდენადაც ვიცი,
შვილს ალკოჰოლისთვის პირი არასოდეს დაუკარებია! თუმცაღა
ყველაფერი შესაძლებელია.
გარიჟრაჟამდე ცოტა ხნით ადრე ექთანმა გაგვაფრთხილა, რომ პოლი,
როგორც ჩანს, მალე გაიღვიძებდა. დაუყოვნებლივ მასთან გავწიეთ.
უკვე ისეთი ფერმკრთალი აღარ იყო; ძილი მშფოთვარე გაუხდა და
გამუდმებით ბორგავდა. მისკენ დავიხარე და მის მზერას წავწყდი.
- ექიმო, გაიღვიძა!
პოლის თვალები უსაზღვრო გაკვირვებას გამოხატავდა. მან
მოათვალიერა ჭერი, ცარიელი თეთრი კედლები და შემდეგ დაჟინებით
მოგვაჩერდა.
- როგორ ხარ, შე ძველო? - მხნედ ვკითხე. - ხომ ხარ უკეთ?
თავიდან არ უპასუხია, შემდეგ ტუჩები აუმოძრავდა, მაგრამ
სიტყვები ვერ გავარჩიე.
- რა თქვი?
- ანაკ ოე ნა? - მკაფიოდ წარმოთქვა კითხვითი კილოთი.
- რა?
- ანაკ ოე ნა? ერტო სინ ბალურემ ეკონ?
- რაებს ამბობ?
თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ არ გამცინებოდა და იმავდროულად
შფოთი მიპყრობდა.
დაჟინებით მომაცქერდა და მის თვალებში გაურკვეველი შიში
აისახა. თითქოს თავს არნახულ ძალას ატანსო, როგორც იქნა
წარმოთქვა:
- სად ვარ? რა მომივიდა?
- აი, ასე სჯობს! შენ დოქტორ პრიუნერის კლინიკაში ხარ და იგი
ჩემს გვერდით დგას. ღამით მეხი დაგეცა, მაგრამ, როგორც ჩანს,
ყველაფერი კარგად დამთავრდა. მალე გამოკეთდები.
