ნაბიჯი
ანუ
აქა
ამბავი ჩემი გამაკებისა
ეს იყო მაშინ*...
ჯერ კიდევ ორიოდე წლის წინ, ერთგული ვინდაური
ვიყავი.
მიმაჩნდა,
რომ სრულიად ნორმალური იყო სისტემის დაკიდება, უხეირო ღვინის კორპივით
გაჭედვა,
უმიზეზო გადაქოქვები, ხისტი დისკოს გადახვნა
სისტემის გამოსასწორებლად, ანტივირუსებისა და
ფირალების დაყენება და სხვანაირად თუ შეიძლებოდა, რომ კომპი
არსებულიყო,
ვერც კი წარმომედგინა...
მახსოვს, ამ გვერდზე ერთხელ უკვე
მოხსენებულმა ერთ-ერთმა დარბაისელმა ქალბატონმა**
მთხოვა,
ვორდთან რაღაც პრობლემა მაქვს და ეგებ დამეხმაროო, ცხადია, უარი არ მითქვამს და
მანახა კომპიუტერი. მაკი იყო და ერთობ
შევიცხადე,
ჯართთან რა საქმე მაქვს-მეთქი (აღსანიშნავია,
რომ წარღვნამდელი მაკი იყო).
მას მერე კაი ხანი ისევ წყნარად და ბედნიერად
ვმუშაობდი ჩემს კომპიუტერზე, ვებრძოდი
ვირუსებს,
სიკვდილის ლურჯი ეკრანი თვალს მესალბუნებოდა, ვხნავდი დისკოს და
ვხარობდი უღრუბლო ზეცით.
მეორე შეხება ინტერნეტკაფეში მოხდა, ჩემი პროვაიდერის
ბედოვლათობის გამო ინტერნეტი დროებით გაწყვეტილი
იყო, არადა
სასწრაფოდ მქონდა გასაგზავნი ფაილები. შევედი ერთ პატარა
ინტერნეტკაფეში, ყველა კომპი დაკავებული
იყო,
ველოდებოდი და ამ დროს გათავისუფლდა რომელიღაც
კომპიუტერი,
რომელსაც სასწრაფოდ მივუჯექი, თუმცაღა იმავ წამს
მომიხდა ადგომა - მაკი იყო.
ამასობაში შუშაბანდთან ბრძოლა
მომბეზრდა,
ჰორიზონტზე კი ექიმის ნიღაბს ამოფარებული მაცდური გამოჩნდა***
- სხვა
სისტემები სცადეო, აგერ ათასი ჯურის
ლინუქსიო, აი
ბეოსიო და მაკიც შემოაპარა ჩემს ყურთასმენას. მაკის გაგონებაც კი არ
მინდოდა,
ლინუქსისა და ბეოსის ჩემს კომპზე დაყენება შესაძლებელი
იყო, ხოლო
მაკისათვის კი ახალი კომპიუტერის ყიდვა იყო
საჭირო, რაც
არანაირად არ შედიოდა ჩემს გეგმებში.
ვინდოუსზე კი სულ ახალთახალი ვირუსები
ჩნდებოდნენ და სისტემის მოსულიერებას სულ უფრო მეტი დრო
მიჰქონდა.
სისტემის სიმახინჯე ყელში ამომდიოდა. მე და მამაო****
ვცდილობდით ჩვენი ვინდაურების გალამაზებას,ათასნაირ სკინსა თუ
პროგრამას ვაყენებდით და ვხარობდით მიღწეული
შედეგებით.
ზ.ა. დოხტური კი ამაზე
ქედმაღლურად იღიმოდა - გრძნობდა, რომ ბადეს თევზი
მოჰყვა.
მამაოც დამაკდა და მტერს, რაც მე მისგან წუწები
მხვდებოდა (ვინც მამაოს
იცნობთ,
მიხვდებით,
რომ არცთუ ისე სასიამოვნო წუთები მაქვს
გადატანილი).
მაინც არ ვნებდებოდი, არ მინდოდა ახალი
კომპის შეძენა.
მეგობრის დაბდღეზე ვიყავი, სტუმრების მოლოდინში
ვინ რით იქცევდა თავს, მე კი იქვე
მოკრძალებულად მყოფ იმაკს დავადგი თვალი და... მომეწონა! სახლში დაბრუნებულს
ჩემი საამაყო ზიზილ-პიპილებიანი ვინდაური
ერთობ უსახური მეჩვენა, მალე მორიგი
ვირუსთშეყრის გადატანაც მომიწია. ყოველივე ამან და
მამაოს განუწყვეტელმა ლაფმა, აგრეთვე მაცდური
დოხტურის დაშაქრულმა სიტყვებმა მოამწიფეს
ცვლილებანი... გადაწყვეტილება
მიღებულ იქნა - ნაცნობებში გავავრცელე
ხმა, რომ
ვეძებდი მაკს საინტერესო ფასებში. შედეგმაც არ
დაახანა,
შემდგომში თეთრად წოდებულმა აჰაწიგნმა დაივანა ჩემს სამუშაო
მაგიდაზე.
ახალი სამყარო აღმოვაჩინე, სამყარო სადაც
კომპიუტერი მე მემსახურებოდა და არა პირიქით. დავიწყებას მიეცა
ვირუსების შიში, დანართი ფაილების
გახსნის წინ გულის ფანცქალი და ათასი მსგავსი რამ. ჩემს ვინდაურს კი
მტვერი ედებოდა ნელ-ნელა. მან თავისი ამაგდარი
ცხოვრება ნაწილებად დაშლილმა განაგრძო სხვადახვა
ნაცნობ-მეგობრის
კომპიუტერებში.
-------
* 2003 წლის გვიანი სექტემბერი
** ნათია ანუ ნაიმი
*** იგივე Dr
Zuzumbo
**** ქართულ ინტერნეტში ცნობილია როგორც ივერიელი ან
საფიხვნოს თავზე მოფარფატე სული